Καθημερινά επιβεβαιώνεται η πλάνη του θεωρητικού κατασκευάσματος των τέλεια αυτορυθμιζόμενων αγορών που μας εξασφαλίζουν τις βέλτιστες δυνατές λύσεις. Στη θέση του «αόρατου χεριού» της νεοκλασικής παράδοσης, υπάρχουν τα ευδιάκριτα «στιβαρά» χέρια του ολιγοπωλητή, της τράπεζας, του fund, της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, του συνδικάτου, έως και τα «μικρά αδύναμα» χέρια του καταναλωτή, του ανέργου, του εργαζόμενου και του ελεύθερου επαγγελματία.
